Aza 6


Son 4: Primavera, verano, otoño, invierno
o si no mejor: Una mirada, una sonrisa, una ilusión, complicidad
No se cual de ellas poner a cada uno la verdad es que en el fondo me da igual, ha pasado un mes y todavía tengo el alma rota, si es que el alma existe.
Solo se que me pesa el boli para escribir todavía es muy pronto.
El tiempo todo lo cura, eso dícen. Espero que dentro de poco yo tambien pueda mirar, sonreir, ilusionarme y tener la complicidad que teníais vosotros.

gero arte.

Carlos
_________________________________________________________________________________


Joxi, praktikoa zen oso, fijatu argazkian. Ederra betaurrekoentzat egindako “moldaketa”. Elur eta eski kontutan ezer ez dakit nik. Baina ez al da hori ba plastikozko poltsa bat? Dudarik ez dut sofistikaziorik gabeko poltsatxoak bere lana ongi baino hobeto beteko zuela. Eta segi aurrera!! Aurrera beti!! Hatzaparrak, hatzapar handiak trebeziaz ibiltzen zituen gauza delikatu eta txikitan. Eta norberaren lainoetan galduta, bide okerra hartzeko zorian sentitzen baninduen hatzapar bera erabiliz, ezetz, … hitz gutxiekin eta errespetoa begietan bere aholkua emango zidan. Eta segi aurrera. Aurrera beti!! Gauza txikiak konpondu eta behe-lainoan barrena galdutakoa bidera ekartzeko abilezia zuen, praktikotasuna praktikara aplikatuz. Joxi, praktikoa zen oso, fijatu argazkian.
Alejandro Fernández Aldasorok Elena Odriozolak 2009an sortutako “txoritxoak” sailkatu zituen. Haien artean hauxe:
“pájaro en mano. AL PÁJARO EN MANO NO LE GUSTA NI EL TAROT, NI LA ASTROLOGÍA, NI EL KARMA. NO LE INTERESA LA RELIGIÓN NI LAS UTOPÍAS, NI OTROS MUNDOS POSIBLES. (…) El PÁJARO EN MANO CREE EN EL TRABAJO, EN UN PLATO REPLETO DE SEMILLAS Y EN UNA BUENA SIESTA. CREE EN UN BOSQUE FRESCO Y LUMINOSO, EN UN BAÑO PLACENTERO EN EL RIO Y EN UN NIDO SEGURO Y CONFORTABLE. EL PÁJARO EN MANO CREE EN LA VIEJA Y AMADA TIERRA. LA QUE VE TODOS LOS DÍAS. LA QUE TIENE UN ORDEN PREVISIBLE Y BENEVOLENTE, UNA DISCIPLINA MATERNA, PROFUNDA E INCONDICIONAL, EN LA QUE PUEDE CONFIAR. EL PÁJARO EN MANO NO SE COMPLICA LA VIDA. LA VIVE Y YA ESTÁ”.
Ez al zen espezie berakoa gure Joxi “pajarua”??
“¡¡La vive y ya está!!”
Maitasunez, Rai

Rai Bueno
_________________________________________________________________________________


Conocí a BERNARD hace algunos años cuando estaba pasando unos días en Getaria con su familia. Salimos a dar una vuelta en bici, pasamos por Getaria y Andoni me lo presentó. El estaba también con su bici y lo que iba a ser un saludo de 5 minutos fue un rato largo hablando de bicis, ruedas...
Por la noche nos juntamos en casa de Andoni y Jaione para cenar.
Al cabo de unos meses volvimos a coincidir en la Gourettoise, él estaba colaborando con la organización y yo iba a apuntarme. Me acerqué a él pensando que quizas no se acordaría de mi y me plantó un abrazo y dos besos que pensé: ¡qué gusto da que te reciban con tanto cariño!
Alegría, buen humor y cariño, ese era BERNARD .Posteriormente vendrían los trazados en la Altitoy y sus recomendaciones para hacer vacaciones con la autocaravana por Francia; una de ellas las gargantas del Tarn, sitio precioso para bici, piragua,paseos etc. Si no lo conoceis y quereis seguir la recomendación de BERNARD, lo disfrutareis.




Midi d'Osseau, atardecer de un sábado. Ra, IÑAKI y yo nos preparamos para ir a la cama en el refugio de Pombie cuando oímos unos gritos. Una cordada está atascada en la vía Surplombs. Se han embarcado en la bajada y uno está en el inicio del rappel y el otro , al cabo de la cuerda y colgando en el vacío. Unos franceses toman la iniciativa de formar una cordada de rescate, la forma de llegar a ellos es por las Viras y luego rapelar hasta donde están e izar al escalador. Hay un problema: ninguno de los que estamos allí conoce las Viras salvo IÑAKI que se ofrece para ir con la cordada de franceses y guiarlos y allí se van ,con sus frontales en plena oscuridad. Un par de horas más tarde consiguen izar hasta la reunión al que estaba colgando inconsciente, y vivaquean hasta que por la mañana los saca el helicóptero. IÑAKI, uno de los héroes del rescate.





Vignemale, couloir de Gaube. Karmel JOXI y yo estamos para salir del corredor cuando nos topamos con un atasco de cordadas en la cascada de salida. Hay que esperar. El frío nos entumece, caen chuscos y uno de ellos le hace una herida a Karmel en la cara cuando JOXI dice: ¡Hay que salir por otro lado! Yo no me atrevo, Karmel está medio “out” por la herida en la nariz, JOXI con una tranquilidad pasmosa se mete por la mitad de la cascada por donde no iba nadie ,en dos largos resuelve el tema y nos saca de allí. Resolución ,templanza y coraje, ese es JOXI con un lazo que pone humildad.




Parranda en la Parte vieja ,allá por la noche de los tiempos. ANDONI, al que conozco de vista me para y me dice: “tú escalas, ¿no?”. “¿Vamos un día a Santa Bárbara ,que quiero empezar a escalar?
Le dije que si pero que en unos días no podía porque estaba de exámenes. En un par de semanas subí a Santa Bárbara y allí estaba ANDONI el novato, recién iniciado haciendo vías de 6C, con lo cual lo único que pude hacer fue mirarle desde abajo y pensar:¡ qué cabrito!
Años más tarde estamos en Val d'Isère. Vamos a pasar una semana haciendo pista y alguna escapada al monte. El primer día, en un comercio ANDONI ve un cartel de la Pierra Menta y pregunta qué es eso. Se lo explican y el empleado de la tienda viéndole tan interesado le señala el punto donde acababa una telecabina y le dice que si sube en 50 minutos podría plantearse el entrenar para la Pierra.¿Qué iba a hacer ANDONI? Al día siguiente sale temprano con las focas y cuando estamos desayunando para ir a esquiar está de regreso. Ha cumplido con el tiempo estipulado, puede marcarse la Pierra como objetivo. Y, ¡vaya si se lo marcó!
Además de su facilidad para escalar, esquiar,andar en bici, o cualquier cosa que se propusiera mi querido ANDONI tenía que hacer vivir a todos a su alrededor la alegría, el goce,la satisfacción de lo que descubría. Mi vida es más hermosa gracias a ti, ANDONI
Un abrazo para todos,

Antxon Bernal
_________________________________________________________________________________

BIZITZA BIZI
Egun osoa bidean pasa ondoren herrira gerturatzen ari zen bidaiaria. Herriko lehen etxeak hasten ziren ingurutik mendixka bat ikusi zuen. Deigarria egin zitzaion bertara igotzeko bidearen edertasuna, urre koloreko harri txintxarrez betetako bidexka, errekako harri borobil eta zuri-zuriak inguratzen zuten. Goian, bidearen bukaeran, zilarrezko ate distiratsuak egurrezko itxituraren sarrera dotoretzen zuen. Nekea gainditu eta gorantz abiatu zen. Lorez estalitako zelai zoragarriarekin topatu zen, han hemenka urki bakan batzuk eta txoriak kantu etengabean. Belazean etzan zen txundituta. Atsedena hartu ondoren, eseri eta zelaian ordenik gabe harri zuriak barreiatuta zeudela konturatu zen. Horietako batera gerturatu eta honako hau irakurri zuen “Abdul Tare, zazpi urte, bi hilabete eta zortzi egun” ondokora joan eta “Lamar Kalib, bost urte hamar hilabete eta hogei egun”, larritzen hasi zen; toki paregabe hau kanposantu bat zen, eta hilarri horietako inskripzioetan azaltzen zen pertsonarik zaharrenak 11 urte besterik ez zituen. Malkoei ezin eutsi, bertan eseri eta negarrez hasi zen. Une horretan kanposantuko zaintzailea agertu zen eta ahaiden batengatik negarrez ari ote zen galdetu zion. Ezetz, seniderik ez zuela inguru haietan, baina, zer demontre gertatzen ote zen herri hartan? Nola zen posible, halako herri txikian horrenbeste ume hiltzea? Galdetu zion. Irrifarrez halaxe erantzun zion zaintzaileak: “lasai zaitez gizona! Hemen ez dugu inongo maldiziorik, ohitura zahar bat besterik ez. Gazte batek hamabost urte betetzen dituenean, gurasoek koadernotxo bat oparitzen diote -nik hemen, lepotik zintzilik dudan honen tankerakoa- eta momentu hortatik aurrera, norbera pozik, alai, indarrez beteta sentitzen den bakoitzean libreta ireki eta alde batean zerk sortu zion egoera pozgarri hori idazten du eta bestaldean berriz, zenbat denbora iraun zuen gozamenak. Norbait hiltzean, koadernoa hartzen diogu, bertan jasotako denbora guztia batu eta bere hilarrian idazten dugu. Guretzat, hori baita benetan bizitako denbora”
Testu hau, Jorge Bucayren ipuin baten itzulpen librea da.

Zihur naiz Andoni, Bernard, Iñaki eta Joxik koadernotxo bat baino gehiago behar izan dutela beren une alai eta gogoangarriak bertan jasotzeko. Bizitzaren une bakoitzari bere xarma bilatu, gertaeren alderdi positiboen alde egin, gauza txikiez gozatu, gertukoak maitatu eta arazoak erlatibizatu. Horiexek izan dira beren irakaspenetako batzuk.
Bizitza pasioz bizi izan duzue eta zoriontsuak izateaz gain, zuengandik gertu egon gaudenon bizitzak ederragoak egin dituzue. Mila esker, betirako gurekin egongo zarete.

Andu
_________________________________________________________________________________

Andonirekin… San Fauston izango zen noski. Ez dut oroitzen ongi zein lagun zen soka muturrean lotua (Joxi seguruenik), ez eta zein bide. Baina, barka nazala soka buruak, bidearen oinean soka gorantz luzatzen zen heinean Andonik eta biok denboraren sokan egin genuen atzera, luze. Horixe dut gogoan, nola gustura aritu ginen hitz eta pitz, eta nola solasak mingainak bakarrik ez, sentimenduak ere dantzan jarri zituen: eskalatzen hasi ginen hastapeneko garai hartakoak: 80. Hamarkada, markatu ninduen Terradetsera egindako irteera hura… eta… “joño, joño… ezidazu esan Andoni!”… bera ere han izan zela eta Olarra eta enparauak, eta bizitzaren bideak… Berriketa hutsik ez zen han izan. Gertukoa sentitu nuen Andoni.
Iñaki nor zen banekien ere, ez nuen ezagutzeko paradarik izan. Dani, Joxi eta hirurak Ecrins- era gindoazela, Decathlonen sartu ginen galtzerdi batzuk erostera. Hango mendiko korridorean topatu genuen Iñaki. Aholkua eskatu lagunek eta harrek eman, Informazioa galdetu, harrek eman…. Ni isilik, belarriak gertu, begiak zabal - zabalik….Bi hanka gaineko Atlas ireki bat iruditu zitzaidan orduan gizon hura. Atlas pertsonaia mitologikoa zen bera, baina ez zuen Lurra haren bizkarrean nekez kargatzen… baizik eta bere buru barrenean txukun eta ederki antolatua zeramala zirudien. Edozein geografiari fisikoari buruz galdetuta, harrek apunteren bat emango. Besteek ere, ez pentsa, ez ziren galduko ez kartografia haietan. Denak ere Lurra zahar honen bazter eta txoko ederretan ibiliak eta haien berri eskuzabal eman eta konpartitzeko nahiarekin. Hala iruditu zitzaidan niri.

Maitasunez, Rai.

Rai Bueno

1 comentario:

  1. Por ellos y con ellos…

    No voy a poder asistir mañana al homenaje de Cristina Enea, pero allá donde voy a estar, en cada paisaje que admire, cada sendero que camine, cada cima que pise, os tendré a todos presentes. Quiero contribuir para que esa llama que seguro que va a prender sea aún más grande, desde la distancia, siempre…

    Miren

    ResponderEliminar